Beste mensen,

Hierbij ontvangt u de derde rondzendbrief van 2008 over het werk van Henk Erdhuizen, sdb. In deze nieuwsbrief geeft Henk weer welke problemen er waren met zijn gezondheid en wat de gevolgen hiervan waren. Hij heeft met pijn moeten besluiten om door gezondheidsredenen zijn werk in Sagrado Corazon stop te zetten. Zijn herstel heeft ettelijke maanden geduurd. Sinds juni, vervangt hij, op verzoek van de provinciaal, een zieke medebroeder in de parochie van Montero. In het nieuwe jaar zal Henk zich gaan inzetten voor de straatkinderen van Bolivia.

Financieel Jaaroverzicht en Jaarverslag
Ook dit jaar hebben wij als Stichting weer een financieel jaaroverzicht en een jaarverslag gemaakt. Indien u dit jaaroverzicht en jaarverslag wilt ontvangen kunt u dit bij het onderstaande adres kenbaar maken.

Tot slot willen wij u als bestuur danken voor uw steun en u allen fijne vakantie wensen.

Wij hopen dat u het werk van Henk een warm hart blijft toedragen en hem financieel blijft steunen. Het rekeningnummer is:

ABN-AMRO 41.45.00.075
t.n.v. St. ontwikkelingswerk Pater H. Erdhuizen te Terborg

Indien u de nieuwsbrief per e-mail wenst te ontvangen, kunt u een berichtje sturen naar w.erdhuizen2@chello.nl.

Namens Marijke en Jan Kramers, Leny ten Koppel, Wim Esselink en Gerard Smits,

Met vriendelijke groeten,

Willy Erdhuizen, voorzitter Stichting Ontwikkelingswerk pater Henk Erdhuizen.

Lieve mensen Bolivia juni 2008.

In mijn laatste nieuwsbrief schreef ik dat ik in Sagrado Corazon mijn nieuwe thuis had gevonden. Helaas liep niet alles zoals ik wilde. Na 2 maanden heb ik om gezondheidsredenen Sagrado Corazon moeten verlaten. Tien dagen na mijn aankomst kreeg ik mijn eerste gezondheidsproblemen. Ik kon niet meer naar het toilet. De diagnose was dat er mogelijk beestjes in de ingewanden zaten en dat ik bloedarmoede had. Naar wat de werkelijke oorzaak van mijn klachten was, kon ik slechts raden. Het zou het water of het eten kunnen zijn. Ik gokte maar op het water, ook omdat hier veel mensen bijna geen tanden meer hadden en bij alle jongeren de tanden bruin zijn. Ik kreeg medicijnen en leek langzaam weer op te knappen. Ik dronk vanaf toen dagelijks 2 liter mineraal water.
Na 6 weken ben ik door een insect gestoken (bleek dus achteraf), ik heb hiervan niets gemerkt, maar ik kreeg opeens hoge koorts en pijn in mijn rechterbeen. Ik was aanvankelijk te ziek om naar een arts te gaan. Uiteindelijk lukte het me om naar het lokale ziekenhuis van Sagrado te gaan. Volgens de artsen daar was er niet veel aan de hand, de diagnose was een verzwikte voet.
Een verzwikte voet met hoge koorts gaan toch niet samen? Omdat de koorts bleef, kreeg ik wat antibiotica (made in China). Dit hielp niet, maar omdat we in januari veel regen hadden, waren de wegen vaak onbegaanbaar en kon ik de artsen niet bereiken. Ik werd zieker. Uiteindelijk lukte het me om naar het ziekenhuis te gaan (na dagen wachten op het stoppen van de regen was vervoer mogelijk) van de zusters van Don Bosco, in Portachuelo. Ik werd met spoed opgenomen. De huid rondom mijn voet was ondertussen fors ontstoken geraakt, dus geen verzwikte voet. Ik kreeg per dag maar liefst 30 miljoen eenheden penicilline per infuus en daarnaast ook nog ander medicijnen en ik moest een week in het ziekenhuis verblijven aan het infuus. Roberto had ondertussen mijn familie ingelicht die erg ongerust was omdat e-mail contact erg moeizaam verliep.

De eerste avond in het ziekenhuis kreeg ik bezoek van hoofdzuster Loreto, zij was duidelijk in haar boodschap, ik kon en mocht niet meer terug naar Sagrado Corazon. Het klimaat daar (hoge vochtigheid en veel wateroverlast door overstromingen – dus veel insecten met kans op veel infecties) is niet goed voor mijn gezondheid. “Sagrado Corazon is slecht voor uw gezondheid pater!” Dat was wel even slikken.

Ik was me net goed aan het verdiepen in de problematiek in de parochie daar en de problemen zijn groot met name op het gebied van de gezondheidszorg.
De parochie Sagrado Corazon, een parochie met zeer veel parochianen in slechte gezondheidstoestand door de zeer vele bestrijdingsmiddelen die er gebruikt worden. Door de vele bestrijdingsmiddelen is het grondwater totaal vervuild, maar de mensen weten dit niet.
Met als gevolg, heel veel mensen met kanker en veel kinderen met “beestjes” in de ingewanden.

De parochie wordt zeer vaak getroffen door hevige regenval (ook toen ik er woonde) en de wegen zijn dan onbegaanbaar. Hulp van buiten kan dan maar mondjes maat aangevoerd worden. De Boliviaanse regering heeft slechts
1 helikopter en deze wordt gebruikt om de president door het land te vervoeren. Ik heb toen ik nog enigszins kon, met uw hulp voor 2000 dollar aan levensmiddelen gekocht. Later kwam de hulpverlening beter op gang, dankzij helikopters uit Brazilië.

Dus na een weekje ziekenhuis werd ik ontslagen met veel vocht in mijn voet. De Salesiaanse gemeenschap van Portachuelo nam me weer liefdevol op. Met name de overste stimuleerde me om meer te eten, want ik was aardig “slank” geworden. Ook de overste gaf aan dat ik niet meer terug kon. Dus ik lag uren met mijn voet hoog in mijn bed. Ik kon ook niet veel anders meer. Ik merkte dat weken koorts me volledig uitgeput hadden. Na ruim 6 weken was het vocht zo goed als weg uit mijn voet.

Intussen had ik ook naar het provincialaat gebeld. Blijf voorlopig maar mooi in Portachuelo, genees eerst maar goed. Daarnaast was de provinciale overste in Rome, dus ik moest zijn komst afwachten. Hij zou eind april weer naar Bolivia komen.
Zover ik kon hielp ik in de parochie van Portachuelo, het viel wel tegen, veel kon ik niet en na een mis van een uur had ik weer een dikke voet. Wat ik hiervan geleerd heb is dat ik, om mezelf te beschermen, zo min mogelijk insectenrijke gebieden moet opzoeken.

Eind mei kreeg ik eindelijk mijn nieuwe bestemming te horen, de parochie Sint Jozef in Montero en sinds 8 juni ben ik dus in Montero.

Liefdevolle zorg van de zusters van Don Bosco hebben me weer op de been geholpen. Het ziekenhuis is een kerkelijke instelling. Dat betekent zo goed als geen hulp van de overheid. De zusters hebben meer dan 30 mensen in dienst en de overheid betaalt slechts 4 salarissen uit. Verdere steun kunnen de zusters vergeten (net zoals alle door de kerkelijke instellingen onderhouden instanties zoals scholen)

Vanuit Nederland ontving ik een gift van een lief echtpaar uit Delft , die graag wilde dat hun donatie besteed wordt aan vrouwen. Dit geld heb ik aan de zusters gegeven voor de vrouwenafdeling en voor sexuele voorlichting aan meisjes. Er zijn op dit moment heel veel tienerzwangerschappen hier. De reden is dat veel ouders in het buitenland zijn, de kinderen krijgen wel geld opgestuurd, maar omdat de ouders er niet zijn komen hierdoor veel problemen voor, zoals deze tienerzwangerschappen.

De zusters hadden echter ook nog een andere zorg: het röntgenapparaat werkte bijna niet meer. Dankzij Uw hulp, kon ik voor het ziekenhuis een röntgenapparaat kopen. Vele donaties samen maken een grote. Dank u wel hiervoor, dit apparaat zal zeer veel arme Bolivianen helpen.

Begin juni ben ik dus vertrokken naar Montero, waar ik liefdevol werd ontvangen. Ik vervang daar een salesiaanse medebroeder die ziek is. Eind volgend jaar zal ik mijn definitieve plek krijgen en ga ik me voltijd bezig houden met straatkinderen.

Dan even iets over Montero, mijn tijdelijke verblijf plaats dus. Montero is een stad met ongeveer 100.000 inwoners. De stad heeft 2 parochies, dus de parochie is groot. Onze parochie heeft 2 kerken, een radiozender, een lagere school,
2 kleuterscholen, een gezondheidspost en 2 eetzalen voor kinderen. Dagelijks krijgen hier honderden kinderen een gratis maaltijd. Het zijn kinderen die onder het gewicht zijn en ondervoed.

Wel blijf ik elke maand naar Hogar de Dios gaan om daar met de gehandicapte kinderen de eucharistie te vieren. De kinderen kijken uit naar onze komst.

Politiek gezien blijft het hier zorgelijk, de spanningen tussen de twee bevolkingsgroepen blijft.
Ik las in een berichtgeving uit Nederland dat het oosten van Bolivia rijk is. Dit klopt, er wonen hier de nodige grootgrondbezitters, maar ondertussen is de overige 95% van de bevolking arm. De huidige Boliviaanse president brengt hier weinig verandering in. De corruptie viert hier hoogtij. Beloftes worden niet nagekomen en overal waar ik kijk is er armoede. Dat is Bolivia, de spanning tussen de aanhangers van de president en de oppositie stijgt, de politieke druk van Venezuela en Cuba is erg groot. Stakingen komen steeds meer voor, terwijl dit niets is voor Bolivianen. Politiek gezien is het op dit moment niet meer zo erg als een jaar terug. Toen leek het erop dat we op een burgeroorlog afkoersten. Zoals u leest is er dus nog veel op te bouwen in dit land. Gelukkig vinden velen troost in hun geloof en ik ben blij dat ik voor velen een steun kan zijn, een licht .En dat alles dankzij uw steun.

In juli krijg ik bezoek uit Nederland. De commissie Samen uit Amsterdam bezoekt met 12 jongeren Bolivia. Heel speciaal voor mij is het dat er zich onder deze jongeren, mijn petekind Jochem bevindt. De reis wordt voor 70% gesubsidieerd door de Nederlandse overheid en de rest van de kosten moet hij zelf betalen. Hiervoor werkt hij in de weekeinden bij de beste chinees van Doetinchem (zoals hij zelf zegt). Daarnaast zijn deze jongeren bezig om gelden in te zamelen voor straatkinderen. Fijn dat ik dan ook weer Erik Lindeman zie en Harry Kanters, zij begeleiden o.a. deze reis. Na een moeilijke periode voor mij is dit wel een lichtpuntje waarop ik me dus erg verheug.
Ik ben samen met Roberto dit bezoek aan het voorbereiden. Ze bezoeken projecten voor straatkinderen in Santa Cruz, gaan het leven delen met de plattelandsbevolking en ik nodig ze natuurlijk ook een dagje uit in Montero en Roberto is al volop bezig om de afscheidsavond voor te bereiden.

Zo heb ik U een beetje op de hoogte gebracht van het leven hier, de politieke situatie en mijn wel en wee.

Ik dank U allen heel hartelijk voor Uw steun en gebed. In mijn gebeden denk ik ook aan u.

De hartelijke groeten ,

Henk