Bolivia,  december 2010.

Lieve mensen,

De meesten van U gaan enige dagen van rust tegemoet. Kerstmis en Oud en Nieuw. Ik wens U een zalig kerstfeest toe en Gods zegen over 2011.
Eerlijk gezegd, ik ben ook aan rust toe, ik ben moe. Misschien hebben we half januari enige dagen rust. De kinderen verlaten dan ons huis en gaan naar de volgende fase in de straatopvang (Santa Cruz),.Er zullen ook enkele kinderen terugkeren naar hun familie. Twee kinderen worden misschien geadopteerd door een Boliviaanse familie zonder kinderen;  hopelijk vinden zij een warm welkom en veel liefde.

In januari verwachten we ook de nieuwe kinderen.

2010 was een intensief jaar waar ik achteraf met veel voldoening op terug kijk en na hard werken mag je ook moe zijn. Veel heb ik kunnen doen, allemaal mede dankzij uw hulp.

Bouwen:  dit jaar heb ik veel gebouwd en veel opgeknapt. Ik ben nog niet klaar, er moet nog het nodige gebeuren aan renovatie. Enige daken moeten nog vernieuwd worden en wat verdere reparaties. Maar naast de bouw zijn er natuurlijk de bewoners, de straatkinderen. Dit jaar hadden we jongeren en kinderen die veel energie van me vroegen. Met name de groten eisen veel steun en begeleiding. Soms liepen ze van ons huis weg en bleven ze 1 of 2 nachten weg om dan pas terug te komen. Als goede huisvader slaap je weinig als de kinderen niet thuis zijn en maak je je zorgen of alles wel goed gaat. Velen van u zullen dit herkennen.

Studeren, ook zo’n probleem. Veel kinderen wilden niet leren. Drie moeten het schooljaar overdoen, dus zijn blijven zitten. Natuurlijk speelt de Boliviaanse mentaliteit mee, maar ook het feit dat de kinderen het geloof in de toekomst en hun sociale omgeving zijn verloren.
Dan heb je ook nog eens de Boliviaanse mentaliteit, die me soms ook moe maakt.  Hier in Bolivia haal je als ouder/verzorger de schoolrapporten op.. Om 9.00 uur moest ik aanwezig zijn en om 12.00 uur begonnen ze rapporten uit te reiken. Dan denk je klaar te zijn en dan blijkt dat de juf van klas 4c de rapporten thuis heeft laten liggen. Of ik de volgende dag terug naar school wil komen. Natuurlijk weet ik hoe de Boliviaanse mentaliteit is, maar soms wordt je er ook moe van.

Het is echter niet alleen maar kommer en kwel, ik geniet hier nog steeds van mijn werk. Werken met straatkinderen zoals Don Bosco ook deed. Ik geniet van het werken met en voor kinderen/jongeren. Zo moest ik met de kleine Louis van 9 jaar naar de huisarts. Bang vroeg hij: “ Pater snijden ze hier ook oortjes af?” Natuurlijk niet Louis, ik ben bij je. Als Louis bij de dokter komt, moet hij een spuitje krijgen en dat wil hij niet.

Dan zeg ik “ Louis beter een prikje dan je oren eraf”. We lachen samen en gaan na het prikje weer naar huis. Louis is blij;  hij heeft zijn oren nog en het prikje viel mee, dank zij de pater.

Ik weet dat er in Nederland veel problemen zijn in de kerk vanwege sexuele relaties van priesters en religieuzen met kinderen. Ik lees en hoor hier veel over en ben diep bedroefd over dit leed wat mensen is aangedaan. Wees gerust, hier in Bolivia mogen we absoluut geen kinderen op onze kamers ontvangen.
Ik las ook in nieuwsberichten uit Europa, dat men in 2015 in België de meeste kerken kan sluiten .De kerk is een kerk van mensen en die maken fouten. God is niet schuldig , het zijn mensen die zondaar zijn. Moeten we daarom God verwerpen. Nee! God werkt door de kerk. Via de kerk geeft God ons genade via de sacramenten, zoals de doop ,eucharistie en vergeving(biecht). Met dit laatste wil ik niet zeggen, vergeef de priesters en religieuzen en verder zand erover. Terecht moeten deze priesters en religieuzen boete doen. Vergeet niet dat God er voor ons is en laat hem niet in de steek. Door hem en door Don Bosco kan ik dit mooie werk doen.

Terwijl ik dit schrijf komt “la niña”  (d.w.z het meisje) mijn kamer binnen wandelen. La niña is een lammetje dat enige weken  na de geboorte gedropt is door mensen. Ze is groot gebracht met de fles, ook deels door mij. Ze huppelt permanent achter me aan. Zelfs in de eucharistieviering met de kinderen ligt het lam rustig onder het altaar. Een mooie symboliek in deze roerige tijden.

Met kerstavond zijn we thuis; de nachtmis houden we in onze kapel, daarna een goede maaltijd en ik ga voor de kinderen wat kleding kopen. Op eerste kerstdag gaan we naar Santa Cruz voor ontmoeting met de kinderen uit onze andere tehuizen, de eucharistie, een middagmaal(kip met rijst),en daarna naar het zwembad.

Oud en nieuw vieren we in ons huis. Houtvuur met chonzo (gemalen juka met kaas) en frisdrank. Nieuwjaarsdag beginnen we met de eucharistie om Gods zegen te vragen over het jaar 2011.We bidden dan ook extra voor U en bedanken u, God en Don Bosco voor de steun en liefde die we mochten ontvangen in het afgelopen jaar.

Mijn plannen voor het volgend jaar.
We hebben een microbus van ruim 20 jaar oud,  hij kan nog 1 jaar mee .Dus wil ik graag volgend jaar uitkijken naar een nieuwe bus. Met de microbus brengen we de kinderen naar school en halen ze op, omdat ons huis buiten de stad ligt.
Natuurlijk gebruiken we de bus ook om soms een uitstapje te maken.

Daarnaast blijf ik de normale kosten houden, benzinegeld, telefoonkaarten, verjaardagscadeautjes voor de kinderen en de medische kosten etc.

Ook doen steeds meer mensen van buiten een beroep op me. Mensen in Montero kennen me via de parochie de scholen van de kinderen.

Natuurlijk gaat er ook wat geld naar Hogar de Dios, het opvanghuis voor kinderen met een verstandelijke beperking.
Tot slot dank Ik U allen voor Uw hulp, steun en gebed. Ik weet dat het voor velen in Nederland nu ook moeilijk is of gaat worden. Ik ben blij dat u ondanks dat aan ons blijft denken.
Fijne feestdagen toegewenst.

Henk Erdhuizen, sdb