Beste mensen,                                                             Bolivia april 2016

Bijna elk jaar zijn Nederlandse en Vlaamse vrijwilligers werkzaam hier. De oudste vrijwilligster is al jaren hier en is 92 jaar oud, ze heeft nog de leiding over de linnenkamer van Hogar Don Bosco en de jongste vrijwilliger is 18 jaar.

Nu werken Bente en een vriendin Naomi in Hogar Maria de los Angeles, een tehuis van ongeveer 70 gezonde en lichamelijk gehandicapte kinderen, waar ik ook regelmatig kom om samen met de kinderen en vrijwilligers de  eucharistie te vieren.

Viktor uit Vlaanderen werkt in Techo Pinardi, de jeugd gevangenis en hij wil met U zijn belevenis delen.

Viktor worstelt elke dag met zijn rechtvaardigheidsgevoel tegen de corruptie hier en tegen de overheid, die zich niet wil inzetten voor de jongeren.

Het werken in de gevangenissen wordt voor mij steeds moeilijker, omdat ik, als ik daar kom in de gaten word gehouden door de directeur en via videocamera’s. Het werken wordt steeds moeilijker omdat de overheid niet achter ons werk in de gevangenis staat en ons ziet als een bedreiging.  In overleg met de overste en de bisschop zullen we als Salesianen een stapje terug doen in het werk wat we daar deden.

Ik werk nu nog in Techo Pinardi en ga 1 keer per week naar San Carlos, ongeveer 3 uur rijden van hier. Hier leven 35 jongens van Hogar Don Bosco in de leeftijd van 9 tot 14 jaar. In dit huis wonen jongeren die in voorarrest zitten, we proberen hen zo goed mogelijk te begeleiden en te ondersteunen naar een plek in de maatschappij. Dit gaat niet gemakkelijk, het is tegen het overheidsbeleid in. De toekomst van Tech Pinardi is onzeker, we weten niet wat de overheid besluit over Techo Pinardi. De overheid wil alle jonge gevangenen onderbrengen in hun tehuis, met hun systeem van opvoeding. Een zorgelijke ontwikkeling.

Elke maand ga ik op controle bij de hartspecialist, het ritme van mijn hart was van slag, maar met de nodige medicijnen gaat het nu weer beter en voel ik me goed en kan mijn werk doen, wel in een wat lager tempo.

Politiek blijft het hier op een soap lijken, de overheid denkt alleen aan haar eigen zaken en heeft geen interesse voor de problematiek waarin de jeugd en jongeren verkeren.  Doordat er zoveel kinderen opgroeien zonder een goed voorbeeld van liefdevolle ouders hebben veel kinderen emotioneel schade opgelopen. Daarnaast hebben veel van deze kinderen niet eens een toekomst en komen op straat terecht. Voor vorming, onderwijs en opvang heeft de politiek geen aandacht. De kans is zo groot dat deze kinderen op het verkeerde pad komen. Daar zit de kracht van ons Salesianen van Don Bosco en alle vrijwilligers en professionals die ons helpen.

Graag wil ik u aan een vrijwilliger voorstellen. Hij heet Viktor en in deze nieuwsbrief zal hij u vertellen van zijn ervaringen als vrijwilliger bij ons in Bolivia. Dank voor uw steun dat ik dit mooie en waardevolle werk mag doen.

Ik wens u allen een zalig paasfeest toe, de hartelijke groeten van Henk .

Mijn naam is Viktor en ik ben door padre Henk uitgenodigd om 4 maanden als vrijwilliger op het project Techo Pinardi in Santa Cruz te werken. Ik studeer orthopedagogie aan de hogeschool van Limburg en deze doelgroep sluit dus aan bij mijn studies.

Techo Pinardi is een gesloten centrum met dertig jongens van veertien tot achttien jaar, die in voorhechtenis zitten. Vier jongens zitten er hun detentie uit van een jaar tot drie jaar.
De redenen waarom ze hier verblijven zijn zeer divers. Voor het personeel van de overheid zijn deze jongens vaak niets meer dan criminelen en verdienen ze enkel straf. De overheid voorziet in ‘opvoeders’, bewakers en politie. Dit personeel kijkt echter niet om naar de jongens als ze gewond zijn of om aandacht vragen. Op juridisch, schools en emotioneel vlak worden de jongens door hen verwaarloosd. Aan de andere kant heb je het team van de Salesiaanse gemeenschap. Deze bestaat uit opvoeders en vrijwilligers die in de lijn van Don Bosco deze anders zo prikkelarme plaats omvormen tot een speelplaats, een parochie, een school en het belangrijkste:  een thuis. Dit doen we door de jongeren vorming aan te bieden, spelactiviteiten te organiseren en samen met de jongeren te bezinnen. Als belangrijkste bieden we de liefde/aandacht die de jongeren nodig hebben om zo een veilige omgeving te creëren die ze “thuis” kunnen noemen. Door de jongeren te assisteren in hun proces en hen preventief te ondersteunen met hun toekomstplannen proberen we de jongeren op lange termijn een hefboom te bieden tegen een leven van teleurstellingen.

Ik heb nu als vrijwilliger van de Salesiaanse gemeenschap zeven weken met de jongens geleefd, zowel overdag als ‘s nachts in hun kamers. Mijn ervaring is dat dit allemaal jongens zijn, die als ze aandacht ontvangen, opbloeien. Wij zien deze jongeren als kinderen van God en niet als misdadigers. Het harnas van machisme wordt opengebroken en het schild van liefde wordt gedragen ter bescherming van de pijn die ze moeten ondergaan in een leven zonder hun familie. Veel jongeren komen uit instabiele gezinnen en hebben in hun jeugd geen aandacht en liefde ervaren van vader en/of moeder en daardoor hebben ze schade opgelopen en zijn in de misdaad terecht gekomen. Het belangrijkste in dit land is geld besteden in de vorming en opleiding van de jongeren en niet het bouwen van sportvelden. Dat gebeurt nu door de overheid. Door te leven in een omgeving waar aandacht is geven deze jongeren ook vertrouwen aan ons, opvoeders van de Salesiaanse gemeenschap. De jongeren hebben vertrouwen in ons en werken ook mee, vrijwillig om het huis op te knappen.

Elke keer als ik de Techo binnenstap voel ik mij thuis bij ´mijn´ jongens. Ik denk dan steeds aan het werk van Giovanni Don Bosco in de gevangenissen van Turijn. Ik denk dat het werk van de Salesiaanse gemeenschap van het project Don Bosco, erg belangrijk is voor het welzijn en de toekomst van deze jongeren. Helaas ziet de overheid de waarde van de Salesiaanse opvoeding niet. Er is veel geld beschikbaar voor resocialisatie van deze jongeren, maar het geld wordt door de overheid niet besteed aan deze jongeren. Het verdwijnt. Voor mij is dit werk alvast van onschatbare waarde. Met oprechte dank aan padre Henk en de Salesiaanse gemeenschap voor deze opportuniteit.

Viktor.

—————————————————————————————————————————

Lieve mensen,                                                                                   Bolivia juni 2016

Het is hier herfst. Ik zit met de winterjas en een dikke trui aan op mijn kamer om deze brief te schrijven. Het is 14 graden, maar door de hoge vochtigheidsgraad voelt het zeer koud aan. Ik heb het koud, evenals alle kinderen en jongeren. We hebben nu nog 13 jongens, die in onze “gevangenis” zitten. De jongens zijn nerveus, want de overheid heeft besloten dat ze naar de staatsjeugdgevangenis moeten. De gevangenis waarin wij werken wordt gesloten. Macht en corruptie zijn de toverwoorden hier.

Er wordt zo verschillend gestraft hier in Bolivia. Een knaap van 17 jaar had  onder invloed van alcohol, met de auto van zijn ouders, 3 doden op zijn geweten. De overheid heeft dikke enveloppen gekregen en de knaap is vrij. Wij hebben zelfs gezien dat men een dikke enveloppe kreeg, dat maakt hier niets uit. Als de familie maar betaalt krijgen de jonge gevangenen een lage of zelfs geen straf. Ik kan zo doorgaan, om corruptie en macht aan te klagen, maar dat is de wereld hier.

De echte problemen worden niet aangepakt. Ik denk dat de opvoeding het grootste probleem is. Ouders hebben geen opvoeding ontvangen, dus ze kunnen ook hun kinderen niet opvoeden.

Een deel van de opvoeding is ook afhankelijk van het onderwijzend personeel. Ook zij zijn niet gemotiveerd om te onderwijzen en je hebt zeer veel onderwijzend personeel, dat niet in staat is om hun lessen op een verantwoorde wijze  te geven.

Toen Evo Morales president werd, is de wereld hier nog bureaucratischer en corrupter geworden dan deze al was. Wie doorbreekt deze cirkel???Ik weet het niet.

Nu komt bij U de vraag wat ik hier doe. Niets anders dan er zijn voor deze jongeren en kinderen. Dat alles kan dankzij U. Onderwijs, kleding en een dak boven hun hoofd. Zorgen voor structuur en veiligheid. Geloven in zichzelf dat zij mooie mensen zijn, ondanks dat zij aan de arme kant van de samenleving staan.

Wat gebeurt er als de ouders er niet meer zijn? Wie geluk heeft wordt opgevangen in een huis, als de overheid toestemming geeft, dat de kinderen in een tehuis kunnen wonen. Ze hebben we nu ongeveer 350 kinderen in 7 tehuizen. Maar economisch is het zwaar. De overheid stelt hoge eisen aan ons, maar geeft bijna geen economische hulp. We krijgen per kind nu ongeveer per dag 1,80 Euro. De rest is afhankelijk van giften met name van U.

Er was hier een Vlaamse vrijwilliger, Viktor Swillens. Hij werkte met me bij de gevangenen. In de vorige nieuwsbrief stond ook een stukje van hem. Bij zijn vertrek naar België heeft hij me een mooie  brief ten afscheid gegeven, zulke warme woorden doen me goed.

Als project Don Bosco hebben we besloten om niet verder samen te werken met de overheid. Waarom??? We willen niet dat de overheid kan zeggen, de kerk of het project Don Bosco, steunt de overheid. .Zie je wel hoe goed we het doen, dat zelfs de kerk met ons wil samenwerken. De jongeren die nu bij ons zijn ,weten waarom wij niet samenwerken met de overheid. Ik mag van de overheid in de jeugdgevangenis komen wanneer ik wil, maar mag alleen de mis doen. Kerk zijn is meer dan alleen de eucharistie vieren, het is op de eerste plaats Gods liefde tonen en voelbaar maken (zie alle toespraken van paus Franciscus).

Hoe is het met mij? Ik heb wat klachten aan mijn hart, maar met medicatie gaat het goed. Ik ben gelukkig dat ik bij de jongeren en kinderen mag zijn. Er voor hen mag zijn, namens U. Ik denk elke dag aan de mensen die me een goed hart toedragen. Op dit moment ben ik de keuken aan het opknappen van het opvangtehuis Mano Amiga en daarna ga ik de slaapzaal van de jongens aanpakken.

De hartelijke groeten,  Henk.

—————————————————————————————————————–

Beste mensen,                                                                       December 2016

Sinds mijn laatste rondzendbrief is er veel gebeurd in mijn leven.

Ik was van 26 juni tot 2 juli op retraite in Cochabamba en in deze week heeft de overheid de jonge gevangenen, die aan onze zorg toevertrouwd waren, weggehaald en overgeplaatst naar de staatsjeugdgevangenis. Het vertrek zat er al maanden in. Als salesianen moesten we onze visie bijstellen en ons herberaden wat te doen. Ook ik moest nadenken over mijn werk.

Wat nu? Na enige bedenktijd en in overleg met de medebroeder, heb ik besloten me weer te richten op het project straatkinderen.

Er zijn veel straatkinderen, maar veel kinderen willen niet bij ons zijn. Ze kiezen voor het materialistische leven, voor het internet , drugs. Leven van de ene dag op de andere is gemakkelijker dan werken aan je toekomst. Kinderen, jongeren zijn soms maar een of meerdere dagen bij ons, maar de zucht naar drugs is groot, dus terug op straat. Het is dan ook moeilijk om een vertrouwensrelatie op te bouwen met de kinderen en jongeren.

Begin september moest ik een medebroeder vervangen in Barrio Jovenil. Een leefgemeenschap van rond de 60 jongeren in de leeftijd van 15 tot 27 jaar. Ook daar zag ik dagelijks de strijd die we moeten voeren tegen de verleidingen die de jongeren hebben van het niets doen en de gehele dag tv kijken naar geweld.

Volhouden, bidden om kracht. Samen een uitdaging zoeken. Jongeren een andere bezigheid aanbieden dat hen ook een gevoel van eigen waarde geeft, waar ze voldoening van hebben. We vonden dit in het opknappen van onze huizen. Meteen werd er ook wat geleerd.

Niet alleen richten we ook ons op de jongeren, maar ook op de medewerkers die werkzaam zijn in onze huizen. Ook voor hen ligt de verleiding van niets doen om de hoek. We hebben nu drie projecten waar we ook echt de zorg over hebben. Opnieuw aan de slag met gebouwen opknappen en in gesprek gaan met de medewerkers.

Het is nu bijna zomervakantie. Ik hoop 3 dagen naar Tarija te gaan om daar een oud medewerkster te bezoeken. Verder blijf ik in Barrio Jovenil met ongeveer 25 jongens die geen familie hebben of door omstandigheden niet naar huis kunnen. Van de 25 jongeren, die in de vakantie bij ons blijven, hebben er drie een geestelijke achterstand en een is lichamelijk gehandicapt.

De jongeren, die wel met vakantie naar huis gaan, komen vaak met lompen aan weer bij ons terug. Alles wordt achtergelaten thuis (kleren schoenen en als het kan ook onderwijsmateriaal). De overheid steunt ons werk minimaal en daarom ben ik zo blij met uw steun.

Wat bieden we de jongens aan?

In de morgen gaan ze naar een technische school (praktijk), we bieden als project de volgende opleiding aan: Houtbewerking, kok, automonteur, elektricien, mechanica, drukker en bakker. ’s-Middags volgen ze de theoretische scholing (theorie lessen). Op ons terrein hebben we een bakkerij en een school voor de opleiding van timmerman.

Dus genoeg werk te doen, maar ik ben dagelijks nog dankbaar dat ik dit werk mag doen. Mede dankzij uw steun. Ik dank U van harte voor Uw hulp .Ik weet dat de nood niet alleen in Bolivia hoog is , maar ook in vele andere landen.

We zijn op weg naar Kerstmis. Ik wens U gezegende Kerstdagen toe en vrede in het nieuwe jaar.

De hartelijke groeten uit het hete Bolivia,
Henk Erdhuizen