Juli 2014

Beste mensen,

Het is hier winter, zeer veel regen. In al de jaren dat ik hier ben, heb ik nog nooit zoveel regen meegemaakt. Waarschijnlijk krijgen de kinderen vroeger wintervakantie vanwege de kou en de regen. En het is mogelijk dat de  wintervakantie niet twee weken is, maar zelfs drie of vier weken.

 De politiek was gericht op de G7 en China vergadering hier in Bolivia. Alles werd door de overheid uit de kast gehaald voor deze ontmoeting. Maar bij veel mensen heerst onvrede over het politieke beleid in dit land. Mensen worden zoet gehouden met brood en spelen zoals een medebroeder van me zei. De infrastructuur is slecht, wegen zijn zeer slecht en zelfs gevaarlijk. Vol kuilen. Voor een vooruitgang van een land, is vorming nodig en een infrastructuur.

Volgend jaar moeten de kinderen 8 uur per dag naar school. Een mooi initiatief. Maar nu komt het probleem. Er zijn op de eerste plaats veel te weinig leslokalen. Want de nodige scholen worden nu gebruikt voor 3 groepen kinderen. Les in de morgen of in de namiddag of in de avond krijgen ze. Hoe de kinderen dan 8 uur per dag naar school moeten weet niemand.

 Daarnaast zijn veel onderwijzers en leraren niet deskundig genoeg voor deze nieuwe wijze van onderwijs en de motivatie is ver te zoeken bij de onderwijzers. Ik kreeg van een directora te horen,”jij hebt kritiek op ons, maar als jij ons beter gaat betalen, dan pas zetten wij ons in voor goed onderwijs. Zo gaat het hier in Bolivia. ….Wat is de toekomst van dit land?????

De gezondheidszorg en de kinderbescherming.

Twee broertjes zijn op een vrijdag bij ons gekomen via de kinderbescherming. En op zaterdagmiddag brak de jongste zijn elleboog. Omdat er in het weekend minder personeel is ben ik met het kind naar een wijkpost gegaan. Toen konden we naar de  eerste hulp. Het kind heeft zijn elleboog gebroken. Gelukkig heb ik eerst het nodige geld in mijn zak gestopt, want hier is eerst betalen. In de loop van de middag kreeg ik te horen dat het kind rond 20.00 uur geopereerd zou worden. Ik kreeg een lijst met spullen die ik moest kopen voor de operatie; narcosemateriaal, infuus, verband en een Clavo, een klem om de arm vast te zetten.

Ik naar de apotheek in het ziekenhuis. Ik kon daar alles kopen ,behalve de Clavo. Waar kan ik die kopen? Na verscheidene ziekenhuizen gevraagd te hebben kon ik er een kopen.

Toen wilde ik ook de ouders van het kind op de hoogte stellen. Maar de papieren die wij gekregen hadden van de kinderbescherming bleken niet te kloppen. De moeder bleek overleden, de kinderen leefden bij oma. Er stond alleen een wijknaam vermeld en geen straatnaam. Dus hoe nu verder. Omdat je hier eerst 24 uur per dag zelf bij de zieke moet zijn (de verpleegsters geven alleen medicijnen en meer niet), vertelde het kind me dat een broertje en zusje van hem bij onze buren, het kindertehuis Fatima waren ondergebracht. Ik maandag naar huize Fatima. Daar kreeg ik het bericht dat de moeder overleden is aan Aids. De vader heeft ook aids evenals het jongste kind, dat bij de zusters is ondergebracht. De kinderbescherming heeft ons dit niet doorgegeven. Zo werkt de overheid hier. De kinderen zijn in een tehuis gestopt en daarmee is het probleem opgelost…. Maar gelukkig kan ik dank zij uw steun veel voor de kinderen hier betekenen.

Regelmatig ga ik naar de diverse kindertehuizen. Eens per maand ga ik met Roberto naar Hogar de Dios, het huis voor de geestelijk gehandicapte kinderen. Samen zingen we veel tijdens de korte kerkdienst. Twee keer per maand ga ik naar Hogar Jesu Infante in Vallegrande. Vijf uur rijden van hier en dan regelmatig naar Hogar Maria de los Angeles, een half uur rijden van hier. Dit huis ligt in een klein dal, maar dankzij de overvloedige regen kan ik niet met de auto in het tehuis komen. Ik plaats de auto op het centrale plein, ga dan te voet verder, kuilen en plassen omzeilen en de laatste 50 meter via zandzakken en over palen en planken naar het tehuis. In dit huis leven gezonde en lichamelijk gehandicapte kinderen bij elkaar. Doordat de regen de toegangsweg naar het huis onbegaanbaar heeft gemaakt, betekent dat, dat de lichamelijk gehandicapte kinderen in huis moeten blijven. Niet naar school kunnen. Dit tehuis is van de congregatie, dat betekent de overheid doet geen enkele moeite  om de weg goed te maken.(de relatie kerk-regering is erg gespannen). We hebben eerst enige vrachtwagens met zand nodig, om de ingang te verhogen en we gaan muurtje van 1 meter hoog, over een lengte van 50 meter, bouwen om het water tegen te houden.

Dank zij u heb ik ook een microbus gekocht voor ons project. Elke avond moeten we jongeren naar de stad brengen om naar school te gaan en in de avond reizen in niet ongevaarlijk. Ook voor de kleine kinderen gebruiken we de bus, we gaan b.v. 2 keer per jaar op bedevaart naar Cotoca. De grote kinderen gaan tevoet,21 kilometer lopen. De start is om 3 uur in de morgen. Soms krijgen we gratis kaartjes voor de bioscoop maar het vervoer is op onze kosten. Dus de microbus wordt gebruikt voor grote en kleine kinderen.

Ik ben gelukkig en ben blij dat ik dit mooie werk mag doen. Dank U voor uw hulp. Het enige wat ik kan doen, is de goede God vragen om U te belonen. 

Vanuit Bolivia, de hartelijke groeten van Henk Erdhuizen.